Italiƫ - De Italiaanse kust
Blog ItaliĆ« – De Italiaanse kust. Geschreven op: 4-10-2023
Overzicht dag 302 - 331
31 augustus - 29 september 2023
1545
Km’s Gefietst
13.500
Hoogtemeters
24
Etappes
0
Mankementen
Adriatische kust
We laten Rofelle weer achter ons en fietsen naar de Adriatische kust. Het duurt niet lang voor ons eerste hoogtepunt: de Furlo Pass. Een prachtige kloof die er ook voor zorgt dat we flink wat minder hoogtemeters hoeven te maken. De Adriatische kust vinden we een stuk minder mooi. Het is een beetje de Italiaanse versie van de Costa del sol. Niet echt ons ding. Natuurlijk zijn er ook stukken waar het weer prachtig is. Bijvoorbeeld tussen Pescara en Vasto waar een prachtig fiets/wandelpad langs de zee is gemaakt. Geen hotels, af en toe een cafeetje/restaurantje. Een stukje fiets-hemel. Ā Helaas loopt het fietsnetwerk niet helemaal door tot het zuiden en eindigen we altijd wel weer op een regionale weg.
Functionele kilometers
Dat betekent doorfietsen dus. Er is geen reden voor ons om te stoppen en we hopen dat het zuiden beter is. Dat doorfietsen op saaie stukken dopen we om tot āfunctionele kilometers makenā. Op naar ons volgende hoogtepunt: Gargano NP.
Gargano
Gargano is een bergachtig schiereiland dat ook wel bekend staat als de spoor van de laars (blijkbaar). Een prachtig bosgebied met een hoop uitzichtpunten. Ā Ons doel is vooral om de zeegrotten te bekijken en dat kan eigenlijk alleen vanaf de zee zelf. We informeren naar boottours, maar op een boot gepropt zitten met 120 man, daar geven we liever geen geld aan uit. Gelukkig zien we dat er ook ergens kanoās verhuurd worden. Op eigen houtje kunnen we langs de prachtige zeegrotten peddelen. De steile rotsen zijn prachtig vanaf het water en sommige grotten kunnen we zelfs doorheen varen met de kano. Ā Na een paar uur peddelen langs de kust,wordt de zee steeds onstuimiger en laten we het voor gezien.
Nieuwe olie voor de volgende 10
Vlak voor Bari bereiken we een mooie symbolische mijlpaal: 10.000 Kilometer op de teller! Tijd voor een heel klein feestje met taart en een mini champagne. Maar dan beginnen we net zo gemakkelijk weer aan de volgende 10.000. Gestaag fietsen we door.
In Bari laten we de olie van onze Rohloff naven verwisselen. We kunnen er dus weer 5000Km tegenaan. En zoals verwacht, hoe zuidelijker we komen, hoe mooier het wordt. We kopen twee duikbrilletjes en duiken steeds vaker de zee in. Het water is heerlijk verkoelend, kristalhelder en we zien een paar mooie visjes zwemmen. Genieten! Dat Isabelle een waterrat is, dat wisten we al. Maar zelfs Rob is nu langer dan een minuut in de zee te vinden.
Gastvrijheid
Tussen Bari en Lecce zijn weinig campings en we besluiten gewoon aan iemand te vragen of we onze tent mogen opzetten. We zien iemand bij een tuin aan het werk en stappen er op af. In eerste instantie mogen we onze tent opzetten op het grasveld buiten de tuin. Perfect! Wij zijn helemaal blij. Vervolgens laat hij zien waar hij kranen heeft waar we ons mogen afspoelen. Daar is ook een prachtig zitje waar we van hem mogen rusten. Vervolgens laat hij de badkamer zien die we mogen gebruiken, mogen we mee lopen om druiven te plukken die we mogen hebben, krijgen we cactusvruchten aangeboden, mogen we onze tent ook wel binnen de hekken van de tuin opzetten en krijgen we bier
aangeboden. Zoveel gastvrijheid en vertrouwen hadden wij niet verwacht. Waar een āmogen wij onze tent misschien hier ergens opzettenā wel niet toe kan leiden. De tuin is omheind en onze gastheer woont zelf verderop in het dorp. We krijgen de sleutel, een uitleg van hoe we de tuin op slot kunnen doen en zijn mobielnummer voor als er iets is. De volgende dag laten we alles netjes achter, sluiten de tuin en gooien de sleutels zoals afgesproken over het hek.
In het puntje van de laars pikken we Lecce ānog even meeā. De stad krijgt de bijnaam: Florence van het zuiden en dat is wat ons betreft ook dik verdiend want het is een erg mooie stad.
Ionische kust
Vanaf Lecce buigen wij linksaf richting de Ionische kust. Zolang we in de hak fietsen, blijft het prachtig en kunnen we vaak vanaf onze slaapplek zo de zee in springen. Dat verandert echter zodra we Taranto binnenfietsen. We zien veel ingestorte gebouwen, verlaten huizen, arbeidsmigranten, slechte wegen, rommel op straat en straathonden. Het lijkt wel of er kortgeleden een aardbeving is geweest en driekwart van de bevolking halsoverkop is vertrokken. Het blijkt anders te zitten.
De eigenaren van de staalfabriek in Taranto hebben in 2021 lange gevangenisstraffen gekregen. Wat ze precies hebben uitgespookt weten wij gelukkig ook niet, maar de welvaart die de fabriek bracht, verdween vooral in hun zakken en ondertussen werden er een aantal ambtenaren bij de milieudienst omgekocht. Eindresultaat:Ā een milieuramp voor Taranto, veel ziektegevallen bij de inwoners en uiteindelijk een failliet staalbedrijf. Taranto mag wat ons betreft ergens onderaan op je bucketlist komen te staan of, beter nog, ervan geschrapt worden.
Een stuk met de trein
Het vervolg van de Ionische kust is weer wat beter, maar er zijn maar weinig rustige wegen te vinden. Ook blijkt het soms lastig navigeren omdat een van de wegen recent is ge-upgrade tot snelweg. Google-maps en Komoot weten hier nog niet van, dus die blijven ons maar richting snelweg sturen. Op een dag fietsen we 75Km om uiteindelijk 23Km verderop van onze slaapplek te eindigen (picobello!). De snelweg verspert opnieuw onze weg. We hebben twee opties: 40Km de bergen in om uiteindelijk weer 10Km verder te komen, of een stuk met de trein. Wij kiezen voor de tweede optie met pijn in Robās hart. Isabelle stapt hier wat makkelijker overheen.
Warm-Showers
Heel veel andere keus hadden we eigenlijk ook niet, want we hebben weer eens een warm-showers adresje gevonden. Gennaro nodigt ons uit bij zijn ouders. Die wonen in een groot huis in de bergen. Hij is zelf nog met de fiets op reis, maar zijn ouders vinden het leuk om fietsers te ontvangen. We mogen in zijn kamer slapen en we krijgen heerlijk te eten. Communiceren is wat lastiger, gezien zij geen Engels spreken en wij geen Italiaans. Toch hebben we een top-avond vol heerlijk eten, drinken en google-translate. De gastvrijheid is eindeloos en het weer is die avond erg slecht, dus we zijn extra blij dat we binnen konden slapen.
Het plan was om door de bergen te blijven fietsen richting SiciliĆ«, maar de weersvoorspellingen zijn niet al te best. We hebben ons in Marokko al eens laten verrassen door slecht weer in de bergen, dat laten we ons liever geen tweede keer gebeuren. Dus Ā passen we onze plannen (opnieuw) last-minute aan en fietsen we naar de kust. Daar is het ook regenachtig maar in ieder geval wel een stuk warmer dan hoog in de bergen.
Toch de bergen in
Na een dagje de regen uit te zitten, klaart het weer op. Wat zullen we doen? Het idee om toch terug de bergen in te trekken, vinden we wel erg aantrekkelijk. Maar is het al die hoogtemeters en liters zweet waard? Ja, waarom niet!
We maken er een 3-daags mini-avontuur van. We slaan genoeg eten in en wildkamperen wordt de standaard. Campings zijn er toch niet. De eerste avond spreken we iemand aan die langs de weg op een stuk land staat. Met handen en voeten vragen we of we onze tent hier of in de buurt op kunnen zetten. Hij maakt duidelijk dat hij een veel betere plek weet. We kunnen hem in zijn Ape volgen. Een kwartiertje later staat hij met zijn armen wijd voor de tuin van de pastoor. āTadaa! Dit is toch een veel betere plek?ā Achter hem zien we een bord: In deze tuin mag je niet voetballen, niet eten, geen honden, honden mogen er ook niet poepen, geen muziek, en zo nog 10 andere regels wat je allemaal niet mag. Wij zijn een beetje sceptisch, maar onze vriend ziet de pastoor al lopen en roept hem onze kant op. Ā Gelukkig vind de pastoor het prima als wij er een nacht kamperen. Niet helemaal wildkamperen maar toch een mooie plek geregeld. De volgende dag vinden we een mooi plekje in het bos. Een nieuwsgierige bewoner komt rond zonsondergang nog even āpaddenstoelen zoekenā maar na een praatje worden we zelfs uitgenodigd voor het eten en wat te drinken. We slaan de uitnodiging af, gezien we al aan het koken waren en we onze tent en spullen liever niet onbewoond achter laten. Dat wij hier kamperen lijken de mensen in ieder geval geen probleem te vinden.
Geplens
De route door de bergen is rustig en gaat vooral over de kleine rustige wegen. We fietsen door prachtige bossen en kleine dorpjes. Heel anders dan langs de kust. Er was nog wat regen voorspeld en op dag twee krijgen we daar ook mee te maken. Een onweersstorm trekt over ons heen. Het regent niet, het giet. We zien ook geen waterdruppels meer maar een constante stroom water die uit de lucht komt vallen. Ā Iemand daarboven heeft de sluizen wagenwijd opengezet. Komen die regenjassen en broeken ook weer eens uit de tas. De onweer heeft ook wat koeien schrik aangejaagd want een stuk verderop staan er een aantal verdwaald op de weg. Het is gelukkig allemaal van korte duur en een paar uur later zetten wij gewoon droog onze tent op.
Het sprookjesbos
De laatste dag is eigenlijk de allermooiste. De bossen van Calabriƫ zijn de inspiratiebron geweest voor het sprookjesbos en de droomvlucht in de Efteling. Dat kan gewoon niet anders. Er bloeien paarse bloemen die als een tapijt de bosgrond bedekken en het is paddenstoelenseizoen. De lokale bevolking loopt als boselfjes rond, uitgerust met mandje en houten stok, opzoek naar de kostbare schimmels. De Fiat Panda (uit het jaar 2000) duidelijk als favoriet vervoersmiddel.
Siciliƫ
Op dag 3 van ons mini-avontuur zien we ook SiciliĆ« opdoemen. Onze een-na-laatste stop in ItaliĆ«. We hebben nog een aantal weken en zoals eigenlijk altijd hebben we een globaal idee maar nog niks staat vast. 25 Oktober moeten we echter wel in Napoli zijn. Dan begint ons volgende avontuur, daarover later meerā¦..
Je kunt dus wel stellen dat wij het nog steeds super goed naar ons zin hebben, we genieten nog steeds van het fietsen en alles wat we zien en mee maken. Niet elke dag is prachtig, maar door een flinke regenbui of een slechte weg, genieten we extra van de mooie dagen en de prachtige fietspaden die we ook genoeg tegen komen.
You made it!
Voor de lezer die tot het einde is gebleven, chapeau! Deze blog gaat over erg veel kilometers en is daarom wat langer dan we zouden willen. Zelfs nu kunnen we nog niet alles in detail omschrijven, maar niet getreurd, de fotoās vullen ons verhaal hopelijk goed aan.
Dikke kus, doei!
Mooi verhaal ,veel kilometers,fijne mensen daar ,dikke kus terug ,veel plezier nog .Gr Alaine .
Dankjewel Alaine!
Weer een mooi verhaal en mooie fotoās.
Wat een afstand zeg, wat jullie al gefietst hebben.
Leuke verhalen om te lezen.
En wat een uithoudingsvermogen hebben jullie in jullie avonturen, knap hoor.
Veel plezier en hopelijk wat beter weer komende tijd.
Dankjewel! Het zonnetje schijnt alweer in Siciliƫ, dus het betere weer is zeker gekomen!
Weer een mooi verhaal en mooie fotoās.
Wat een afstand zeg, wat jullie al gefietst hebben. Daar heb ik 3 jaar over gedaan š
Ik bedoel, daar doe ik 30 jaar over
Nou Yvonne, wij denken dat jij het ook sneller kan! In 30 jaar zitten 262800 uren. Als je dus 30 jaar zou fietsen zou je maar 0,038 Km/uur te hoeven gaan. Makkie toch?
Mooie verhalen, mooie foto’s tis gewoon genieten.
Dankjewel! Genieten dat lukt wel!
Wat een mooie momenten en contacten onderweg. En wat een prachtige foto in een Italiaans plaatsje. Maar met de fiets, duwend de berg op klimmen , dan benijd ik je niet Isabelle!
Dankjewel! Haha ja soms hoort ook dat er bij.
het is weer een mooi verhaal , ook hoe de deuren voor jullie altijd open gaan
schitterend om dit zo mee te maken ,
Zeker weten!