Overzicht dag 442 - 462
18 Januari 2024 - 8 februari 2024
859
Km’s Gefietst
10.080
Hoogtemeters
15
Etappes
0
Mankementen
Laatste kilometers Thailand
In Chiang Mai doen we het rustig aan. Althans dat proberen we. We verkennen de stad en maken een mooie wandeling een berg op naar een tempel. Chiang Mai kent meer dan 300 boedistische tempels, dus er valt het een en ander te zien. Na een dag de stad te hebben verkent en heel veel tempels te hebben gezien, besluiten we de volgende dag te gaan hiken. De hike start een aantal kilometer van het centrum af, dus we beginnen met een fietstocht. De wandeling gaat naar een tempel (geen verrassing in Thailand) en langs nog een andere tempel (ook geen verrassing dus). Deze tempels vinden wij nog mooier dan die in het centum van Chiang Mai. De ligging en de natuur er omheen maakt het een prachtig aanzicht.
Op naar de grens met Laos
En dan beginnen we aan de laatste kilometers van Thailand, richting de grens met Laos. De route bevat 1 flinke bergetappe: een klim van 18.8 km lang, met ongeveer een kilometer aan hoogte meters. We starten vroeg en gaan vol goede moed van start. Met de ervaring van de vorige klim in ons achterhoofd, verwachten we dat sommige stukken te steil zullen zijn om te fietsen. Maar in de 18.8km hoeft alleen Isabel 1 stukje haar fiets te duwen, de rest is te fietsen. En de uitzichten zijn weer prachtig. Het valt ons allemaal reuze mee, en eenmaal boven hoopte we op een mooie flinke afdaling. Helaas iets te vroeg gejuicht. In plaats van lekker af te dalen, klimmen we nog meer en nog meer en nog meer, met af en toe een korte maar extreem steile daling er tussen. Na 30km zijn we eindelijk beneden en is het tijd voor een late lunch. Na zo een flinke klim, lusten wij wel wat.
Iedere tempel heeft een eigen stijl.
De Witte tempel van Chiang Rai
In Chiang Rai bezoeken we de witte tempel. Een artistiek bouwwerk, volledig wit (weer geen verrassing). De volgende dag voelt Isabelle zich niet zo lekker, dus doen we een kort dagje zodat ze in de middag kan slapen. Dat had ze duidelijk nodig, want ze wordt pas weer wakker als het etenstijd is. Inmiddels zijn we bijna bij de grens met Laos. Onze laatste nacht in Thailand slapen we 5km van de grens af en de volgende ochtend steken we de grens al vroeg over.
De Slowboat naar Luang Prabang
In Laos worden we meteen geconfronteerd met het feit dat alles wat meer āmoeiteā kost. Het begint ermee dat we de grens niet over mogen fietsen. We MOETEN met de bus, wat we ook proberen. Goed dan, 3 minuten met de bus om een mega rustige brug over te steken en dan zijn we bij de Laotiaanse grens. We hebben ons e-visum al opzak dus daar hoeven we ons niet meer druk om te maken. Wel moeten we nog even de āstamping-feeā betalen *zucht, maar we zijn blij dat we de grens over zijn. We fietsen 10Km naar het dichtstbijzijnde stadje en wisselen daar ons geld om, halen een simkaartje en zorgen voor tickets voor de slowboat naar Luang Prabang.
Overvol maar gemoedelijk
We hadden veel slechte verhalen over de boot gehoord en die zijn deels waar. Op tijd vertrekken, vergeet het maar. Maar dat is op zich niet vreemd als je 200 man op een boot probeert te proppen waar plek is voor 150. De tocht duurt 2 dagen met een overnachting in Pakbeng tussendoor. Wij hebben gelukkig beide dagen stoelen kunnen bemachtigen, dus we hoeven niet op de grond te zitten. De stoelen waar we op mogen zitten, zijn oude auto/bus banken die los in de boot staan. Op dag twee moeten we elkaar dan ook waarschuwen als we op willen staan, want anders wipwapt ons bankje degene die blijft zitten ook op de grond. Verder hangt er in onze boot een gemoedelijk sfeertje. Er zijn welliswaar veel backpackers die graag een paar biertjes drinken en wat zitten te blowen, maar die zorgen verder niet voor overlast (wat soms dus wel het geval is). Twee dagen in de boot was meer dan genoeg voor ons, maar we zijn blij dat we zover opgeschoten zijn.
Luang Prabang
In Luang Prabang blijven we een aantal nachten. We bezoeken een prachtige waterval die op 30Km fietsen ligt. Een mooie dagbesteding voor ons. Verder staat Luang Prabang bekend om de vele monniken die vroeg in de ochtend de straten op gaan om hun eten in ontvangst te nemen van gulle gevers. Een belangrijke traditie voor de inwoners van Luang Prabang.
Als we Luang Prabang weer verlaten, zijn we al bijna 1 week in Laos. Maar wij beginnen pas aan onze eerste echte etappe op de fiets richting Vietnam. Genoeg rust gehad, hup die fiets op! Wat meteen opvalt is dat Laos een stuk ruiger is. Er ligt weer overal afval langs de straten, veel mensen zitten langs de straat te koken op houtgestookte vuurtjes en de wegen zitten vol potholes en scheuren. We hebben er even moeite mee om de knop om te zetten. Misschien zijn we in Thailand ook wel te verwend geweest.
Morning alms in Luang Prabang and Kuang Si waterfalls
Oplichterij en opportunisme
Wat ook niet meehelpt is dat we tot nu toe elke dag een paar keer het gevoel krijgen dat we worden opgelicht. Het gaat vaak om 1 euro of minder, maar het gaat ons ook om het principe. Het begon al bij de āstamping-feeā op de grens, maar dat werd daarna niet veel beter. Telefonisch een prijs afspreken van 350.000 Kip en vervolgens zien we op de rekening 400.000 Kip. Op het menu staat een prijs van 25.000 Kip, maar ze vragen 30.000 omdat wij āhet oude menu hebben gekregenā. We vragen voortaan dus eerst om de prijs. Maar ook dat help niet altijd. We bestellen 2 gerechten van ieder 35.000 Kip. De rekening 140.000 Kip! āje hebt dat wel besteld, maar we hebben je iets anders gegevenā was de uitleg.
Pardon meneer, maar dat had je dan wel even mogen melden. Er wordt aan alle kanten van alles geprobeerd en dat is vermoeiend. Daarentegen is de natuur ongelooflijk mooi. Het is even wennen aan het feit dat de Laotianen wat meer opportunistisch zijn, maar ook daar vinden we onze draai snel genoeg in. Het advies wat we in Marokko kregen geldt nog steeds: āBeetje slim zijn, altijd lachenā. En die lach brengt ons ver. Er wordt geprobeerd meer te vragen dan de afgesproken prijs, maar als we het benoemen wordt er ook niet te lang moeilijk over gedaan.
En wij zijn niet de enigen die ālastā hebben van het opportunisme. We horen talloze verhalen van mede reizigers die worden opgelicht op elke denkbare manier. We zijn de komende dagen dus wat meer op onze hoede.
Nong Kiaw
Maar gelukkig, vanaf Luang Prabang wordt het beter voor ons.
Onze eerste stop is Nong Kiaw. Een toeristisch plaatsje waar je een aantal hikes kunt doen naar mooie uitzichtpunten. We laten de fotoās verder voor ons spreken. We blijven netjes op het pad want Laos ligt nog bezaaid met onontplofte bommen daterend van de Vietnam oorlog of beter gezegd āde geheime oorlogā. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld. Weer iets geleerd. Om dat in perspectief te plaatsen: er werd iedere 8 minuten een vliegtuiglading bommen over Laos uitgestrooid over een periode van 9 jaar. Dat komt neer op ongeveer 270 miljoen clusterbommen. Daarvan wordt geschat dat een derde niet is ontploft. We zien op veel plekken opgegraven bommen gebruikt worden als decoratie en langs de weg blijven we gewaarschuwd worden door borden.
Farang!
We vragen weliswaar nog altijd vooraf om de prijs en na betaling om een bonnetje, om gedoe achteraf te voorkomen, maar het gaat allemaal een stuk vriendelijker. We mogen op veel plekken onze tent gratis opzetten bij de restaurantjes waar we eten en vaak is water bijvullen ook geen enkel probleem. De wegen zijn niet zo perfect als in Thailand, maar we mogen zeker niet klagen. De volwassenen zijn wat gereserveerder, maar de kinderen zijn ontzettend enthousiast. Wanneer we worden gespot horen we vaak als eerste āFarang! Farang!ā Daarmee worden alle kinderen van het dorp ingelicht dat er twee blanken op een fiets aankomen. Vervolgens worden we begroet met āBye, Byeā, āI love youā en delen we ontelbaar veel high-fives uit aan de kinderen die overal vandaan lijken te komen. We voelen ons in ieder geval welkom. Het valt ons sowieso op dat er heel erg veel kinderen zijn. Bijna elke vrouw loopt met een baby. De gemiddelde leeftijd in Laos is dan ook 23 jaar. Dan mag Rob, met zijn bijna 30, hier toch alvast een lidmaatschap bij de bejaardenbond.
De kinderen worden ook al vanaf jonge leeftijd aan het werk gezet. Dat vinden wij ook niet altijd even makkelijk. Jonge jochies en meiden van misschien 12 jaar (soms nog veel jonger) die je bestelling op komen nemen of tot ās avond laat op de night market ijsjes staan te verkopen. Dat voelt gewoon niet goed. Maar helaas is dat wel de harde realiteit voor vele kinderen in Laos.
Vrachtautochauffeur Toet! toet!
Autoās zien we verder niet veel. De meeste mensen hier zijn te voet of per brommertje. Helaas rijden er wel aardig wat Chinese vrachtwagens die niet van afremmen houden. Ze rijden toeterend de bocht door en dan maar hopen dat er geen tegenligger aankomt. In de dorpjes moet alles en iedereen wijken. Dus ook de spelende kinderen. Dat kan gewoon niet altijd goed gaan, denken wij dan.
Op blijven letten
Het blijft dus opletten in Laos en niet alleen voor het verkeer of tijdens het afrekenen. We houden onze financiƫn nauwkeurig bij en wanneer we onze laatste Kippen uitgegeven hebben, klopt onze balans niet. Maarliefst 300.000 Kip (ongeveer 12 euro) kunnen we niet verklaren. Het bedrag is te rond en teveel om over het hoofd gezien te hebben. Gestolen? Waarschijnlijk. Wanneer dan? We hebben een vermoeden maar zeker weten doen we het absoluut niet. Toen we een aantal dagen in Laos waren, lazen we veel reviews van hotels/hostels dat er mensen geld kwijt zijn geraakt. Eigenaren die zich vreemd gedragen en op de kamers komen. Tassen die overhoop gehaald zijn. Als we dat vanaf dag 1 hadden geweten, waren wij waarschijnlijk nog voorzichtiger geweest dan we nu al waren. Nu blijft het toch gissen. Mochten jullie naar Laos gaan: een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Doei Laos
En dat was hem dan alweer. Twee weken Laos. Het begin was matiger dan gehoopt, maar de laatste paar dagen waren weer fantastisch. Daarom verlaten we Laos met een dubbel gevoel. De armoede, het afval, de rochels (dat besparen we jullie verder), het oplichten, de jonge kinderen aan het werk. Niet alles is positief te noemen. Tel daar het geld bij op dat we missen, dan kent Laos zeker zijn negatieve kanten. Maar aan de andere kant komen we ook heel veel aardige mensen tegen, de natuur is fantastisch mooi, het enthousiasme van de kinderen werkt als doping voor onze vermoeide benen. Er is meer dan voldoende om van te genieten. En daarnaast is het ook goed om af en toe te ervaren dat het niet overal te wereld rozenschijn en manengeur is. We zijn dankbaar voor hoe goed we het hebben.Ā
7 Februari steken we de grens over naar Vietnam waar we het Vietnamees Nieuwjaar gaan vieren. Daar zijn we zelf erg benieuwd naar.
Prachtige ervaringen, en ja scherp blijven, ze zijn snel. Maar genieten nog.
Zeker! We doen ons best. Gelukkig geen last gehad van zakkenrollers. En genieten doen we zeker!
daar houden we jullie aan , en inderdaad weer kei mooi
š
Mooi verslag! Jammer dat in Laos de mensen jullie “probeerden” op te lichten . Wat een leuk filmpje is dat , op de fiets , met die kindjes die groeten en mooie drone-opnames! En julile hebben er weer pittige klimpartijen opzitten, knap hoor.
Ik wens jullie mooie ervaringen in Vietnam! Let goed op elkaar!
Dankjewel mam! š
Prachtige foto’s mooie natuur en Isabelle had de gang er goed in op de fiets.
Veel plezier nog.
Een jaar lang training doet wonderen
Wat een mooie belevenissen maken jullie weer mee ,op naar het volgende .Wij gaan carnaval vieren,ik hoop volgend jaar met jullie ,veel fiets plezier .Gr Alaine
Volgend jaar zijn we van de partij!