Overzicht dag 151 - 157:
2 April - 8 april 2023
De Atlas
Het is tijd om langzaamaan koers te zetten richting Marrakech. We hebben daarvoor een mooie route uitgestippeld die ons dit keer niet in, maar geheel over de Hoge-Atlas brengt. Maar zoals wel vaker deze reis veranderen we onze plannen last-minute.
Tijdens een van onze vele koffie-stops horen we dat er een nieuwe asfaltweg is aangelegd die ons ook over de Hoge-Atlas brengt. “Waarom nemen jullie die route niet?” Ja, goeie vraag. De man die het ons vraagt is berggids en raadt ons aan deze relatief nieuwe weg te volgen. We hebben inmiddels wel geleerd dat je nóóit uit kan gaan van de mening van slechts één persoon dus wanneer ook een tweede en zelfs een derde persoon bevestigt dat er een asfaltweg ligt, gaan we ervoor. De route is zo nieuw dat onze navigatie de weg nog niet kent. We fietsen de komende dagen dus zonder navigatie de Hoge-Atlas in. Dat klinkt, nu we het zo schrijven, een stuk avontuurlijker dat het daadwerkelijk is. Er ligt namelijk maar 1 weg, verdwalen zal moeilijk zijn. Zelfs voor iemand met een totaal gebrek aan richtingsgevoel zoals Rob.
Klimmen, klimmen, klimmen en nog meer klimmen
Tot onze volgende rustdag, wanneer we dit zitten te schrijven, fietsen we 5 etappes. Korte etappes qua afstand, maar we maken elke dag erg veel hoogtemeters. De route is rustig, we komen weinig mensen tegen en onderweg is er weinig tot geen mogelijkheid om inkopen te doen. We klimmen 4 bergtoppen over en slapen telkens in een albergue in het dal na de klim. De albergues zijn vaak basic, maar dat vinden wij juist leuk. Op een warme douche hoef je niet te rekenen en de albergue is meestal gewoon het huis van de eigenaar. Het voelt dus meer als een “home-stay”. Soms eten we dan ook met de familie mee. Met z’n alle zittend op een tapijtje rondom een grote Tajine. Bestek krijg je ook niet altijd, er wordt met de handen gegeten. Een grote knoeiboel om ons heen want het vergt wat oefening voordat je dat goed onder de knie hebt. Meestal krijgen we na een paar minuten knoeiboelen dan ook subtiel een vork of lepel aangeboden.
We betalen omgerekend tussen de 30 en 35 euro voor een overnachting met diner en ontbijt voor twee personen. Daarvoor krijgen we soms ook een brood mee voor onderweg, zodat we zelf kunnen lunchen. Een pot pasta en een pot pindakaas hebben we zelf bij.
Omdat we bijna niet onder de 2Km hoogte uitkomen is het ’s-avonds wel vaak wat frisser. Maar na de hitte van de woestijn is dat juist prettig, het is perfect fietsweer!
Mount M'Goun
De tweede nacht worden we vergezeld door een Ier. Ook hij is op de fiets, dus we kunnen wat tips en ervaringen uitwisselen. Hij fietst in tegenovergestelde richting dus een eindje samen fietsen zit er niet in. De eigenaar van de albergue is ook berggids en hij begeleidt tochten naar de top van Mount M’Goun, de tweede hoogste top van de Hoge-Atlas, en daarmee de tweede hoogste berg van Noord-Afrika (doe er je voordeel mee zou ik zeggen). Een paar dagen hiken, daar hebben wij wel oren naar. Maar helaas komen we er niet uit met de financiën dus besluiten we om de volgende dag door te fietsen.
Nadat we de teleurstelling te boven zijn gekomen over het feit dat we Mount M’Goun niet zullen beklimmen storten we ons op de uitdaging die voor ons ligt, de klim naar 3005m hoogte. Na een ontbijtje en na Gearoid gedag te hebben gezegd beginnen we direct met klimmen. Er lijkt geen eind te komen aan de haarspeldbochten en sommige stukken zijn erg steil. Daarbovenop komt dat we 1,5Km over gravel af te leggen hebben (“ja hoor de hele weg is asfalt”). En toch blijven we genieten van de bergen. Wat een uitzichten.
Hoewel dit de hoogste klim was die we over moeten, zijn we de bergen nog niet uit. Na de afdaling het dal in, waar we die nacht weer blijven slapen, beginnen we de volgende dag vrolijk aan de volgende klim. Deze keer tot 2900m hoogte. De avond ervoor heeft het flink geregend en stiekem waren we daar wel blij mee. Als we waren gaan hiken hadden we die avond, in de regen, ergens halverwege M’Goun gezeten.
Stormwind!
Het is perfect fietsweer totdat we de derde bergtop overgaan. Het waait stevig maar in het dal is de situatie onder controle. We beginnen de derde klim over 12Km gravel (“ja hoor de hele weg is asfalt”). Toegegeven, de helling is niet super steil en de gravel is goed compact dus het fietsen gaat prima. Al helemaal omdat de stevige wind die er staat ons de berg opblaast. Isabel had al het vermoeden dat het op de top flink zou waaien en dat was ook zo…..
De wind in de bergen heeft vaak een wat “hol” rustgevend geluid. Nu is dat “holle” geluid aangezwollen tot een oorverdovend gesuis. Hoe hoger we komen, hoe harder het waait. We kunnen elkaar nog nauwelijks verstaan. Wanneer we de overgang van klim naar afdaling maken wordt het simpelweg gevaarlijk. De fiets recht houden is onmogelijk dus we werken ons al wandelend over de top van de berg.
Angstaanjagende momenten op de berg
Je voelt je altijd klein in de bergen maar dat is nu een understatement geworden. We hebben niks meer te zeggen en zijn overgeleverd aan de grillen van moeder natuur. De wind behandelt onze fietsen als speelbal en we moeten ze plat leggen om ervoor te zorgen dat ze niet over de rand geblazen worden. De wind bepaalt ons tempo nu. De hardste windvlagen dragen kiezels en ijs mee. Tijdens die windvlagen kunnen we weinig doen dan onszelf zo klein mogelijk maken en onze gezichten proberen te beschermen tegen de rondvliegende projectielen. Wanneer de wind enigszins afzwakt doen we snel onze handschoenen en jassen aan. Elke vorm van bescherming hebben we nu meer dan nodig.
Als we weer geteisterd worden door een windhoos die ons ijs-kiezel-straalt wordt Isabelle haar bril meegenomen door de wind. Jammer van de bril, maar veel belangrijker nog: nu zijn haar ogen niet meer beschermd. Wanneer we weer ergens een plekje in de luwte vinden pakken we er snel een normale zonnebril bij. Beter iets dan niets. We hebben maar 1 optie: zo snel, en zo veilig mogelijk het dal in. Elk moment dat de wind ook maar iets afzwakt springen we op onze fietsen tot de volgende windhoos ons weer tot stoppen dwingt. Het is een angstaanjagend gevoel. De sneeuw helt soms nog gevaarlijk op de berg naast ons en we zien kleine rotsblokken op de weg voor ons liggen. Als die maar niet naar beneden komen op het moment dat wij langs komen…
Hoe lager we komen, hoe minder vat de wind op ons heeft. Maar het blijft oppassen. In het dal aangekomen nemen we de eerste mogelijkheid voor een kop koffie. De adrenaline giert nog door ons lichaam en we zijn allebei geschrokken van krachten die zo’n 800meter boven ons heersen. Van alles wat je van te voren bedenkt: giftige schorpioenen, overvallen worden, slecht oplettende buschauffeurs, geen moment hadden we ooit gedacht dat zoiets basaals als “de wind” ons het meest angstaanjagende moment van deze reis zou bezorgen.
Wat hebben we hiervan geleerd?
Hadden we dit kunnen voorzien? Misschien, maar soms kom je in situaties terecht die je niet kunt voorspellen. We hadden dit niet zien aankomen en hebben geprobeerd onszelf zo veilig mogelijk de berg af te krijgen. Dat is gelukt. We hebben tijdens onze afdaling niemand gezien, dus ook niemand om hulp kunnen vragen. De wind was te heftig en als we nog een berg over moeten, zullen we hier nog veel meer rekening mee houden. Maar we zien dit ook als een gebeurtenis. We hebben al heel veel bergen over gefietst ondertussen en we willen niet dat dit een negatieve schaduw op alle goede ervaringen achter laat. Het is gebeurd. Gelukkig zijn wij veilig en nu gaan we weer door. Een stukje wijzer en met meer ervaring. Het weer in de bergen kan erg verraderlijk zijn. Dat wisten we en hebben we nu ondervonden. Maar dat zal niet betekenen dat we nooit meer de bergen in gaan.
De laatste Klim
De volgende dag is de rust wedergekeerd. De wind is afgezwakt en het “holle” rustgevende geluid stelt ons gerust. We klimmen vandaag tot 2800m en dan zijn we de Hoge-Atlas uit. De komende dagen is er wat regen voorspeld dus we zoeken weer een mooie plek uit voor onze tent. We wachten het slechte weer af voordat we verder fietsen. Zoals wel vaker zijn we bijna de enige gasten van het hotel waar we verblijven. Het personeel lijkt ook blij te zijn mensen te zien. Onze eerste rustdag gebruiken we weer vooral voor praktische zaken. Op dag twee wilden we eigenlijk gaan hiken maar dat laten we schieten. De weersvoorspellingen komen uit. Het is een druilerige dag met veel bewolking en lichte regen. Hebben wij mooi de tijd om een blogje te schrijven.
We zien jullie graag weer in Deel 5
De groetuh!!
Nou flink avontuur, fijn dat jullie heelhuids aangekomen zijn. Bijzonder om zo op plekken te komen waar niet veel mensen komen. Dat je naast de prachtige natuur ook echt de cultuur en mensen leert kennen. Veel plezier weer komende dagen, ook alvast met Piet en Elly!
Wat een verhaal, maar wel prachtig.
Wat een avontuur! gelukkig zijn jullie veilig aangekomen!
Zo wat een spannende reis zeg.
Kijk al weer uit naar het volgende verhaal.
Veel plezier, en doe voorzichtig.🚲🏕
Fijn dat jullie weer heelhuids op de goede plek zijn gekomen ,op naar het volgende avontuur.
Poe Poe wat een verhaal zeg gelukkig is alles goed gegaan.
Ja moeder natuur houd nergens rekening mee, ook niet als jullie aan komen fietsen ha ha
Maar wel weer mooie foto’s, het is daar echt prachtig.
Veel fietsplezier nog.
Heftig hoor !!
Gelukkig alles overleefd😊