De Camino Frances fietsen
Dag 42-57:
- Lekke banden Rob: 0
- Lekke banden Isabelle: 0
De Camino Frances fietsen – onze stops onderweg:
Saint Jean Pied de Port – Pamplona – Estella – Navarette – Grañón – Burgos – Carrión de los Condes – Sahagún – León – Astorga – Ponferrada – O Cebreiro – Portomarín – Arzúa – Santiago de Compostela
Overnachtingen:
- Albergue - 10 nachten
- Betaalde kamer - 5 nachten
We made it!
De Camino Frances fietsen
Een klein woordje vooraf
Zoals je kunt zien zijn we in Santiago de Compsotela. Deze blog gaat over de volledige Camino Frances vanaf Saint Jean Pied de Port tot aan Santiago de Compostela, van dag tot dag. Het verhaal is deze keer dus wat langer dan onze vorige blogs. We raden daarom aan om eerst even een kop koffie te pakken alvorens je verder leest.
Pelgrimspaspoort
De Camino Frances Fietsen. Misschien is de naam een beetje misleidend aangezien het overgrote deel van de Camino Frances in Spanje ligt. De route start echter in Frankrijk in Saint-Jean-Pied-de-Port. In Saint-Jean-Pied-de-Port halen we ons pelgrimspaspoort, met dit paspoort hebben we onderweg toegang to alle pelgrim-albergues. Bij de albergues waar we slapen komt er een stempel in ons paspoort. In Santiago de Compostela is het paspoort ons bewijs dat we de camino gefietst hebben. Met onze paspoorten op zak, en onze eerste stempel(!), bereiden we ons mentaal voor om de Pyreneeën over te steken.
Saint-Jean ligt aan de voet van de Pyreneeën. Het duurt dus niet lang voordat we aan de 11km lange klim beginnen. We klimmen naar 1057 meter. De klim is lang maar daardoor ook niet zo steil. Op een laag verzetje trappen we rustig naar boven. Isabelle beschrijft het typerend als een achtbaan wagonnetje dat omhoog getakeld wordt, alleen wij trappen onszelf naar boven. We hadden een uitputtingsslag verwacht maar in plaats daarvan worden we getrakteerd op een heerlijke dag. Bij iedere meter die we omhoog gaan, wordt het uitzicht telkens net ietsje mooier. En voordat we het weten zijn we boven. Enigszins teleurgesteld omdat we niet nog hoger gaan. De Camino Frances begint in ieder geval met een mooie klim.
We lunchen op het hoogste puntje van de pas en beginnen dan aan de afdaling. Zonder al te veel moeite rollen we richting Pamplona. Boven ons hoofd cirkelen vale gieren rond en we zien veel rode wouwen vliegen. De gieren zijn voor ons als vogelaars in spe een mooi extraatje op deze dag!
Pech onderweg
5Km voor Pamplona begeeft de ketting van Isabelle het. Zit er toch nog iets tegen. We lopen het laatste stuk naar onze albergue, droppen onze tassen en brengen de fiets naar de fietsenmaker in Pamplona. Een klein uurtje en twee biertjes later halen we de fiets weer op. Zo goed als nieuw.
Pap in de benen
Godallemachtig. Beide hebben we het zwaar. Hebben de Pyreneeën ons toch meer vermoeid dan we zelf in de gaten hadden? Na amper 15km op de fiets stoppen we bij het eerste beste café dat we tegen komen. Met een mix van Frans, Engels en Nederlands bestellen we twee koffie. We moeten duidelijk aan ons Spaans gaan werken. De enige Spaanse les die we ooit hebben gehad komt van Bassie en Adriaan – Spaanse les. Daar hebben we op het moment bijzonder weinig aan. Na de koffie bestellen we nog twee koffie (dit keer in ons beste Spaans) en twee broodjes, met hulp van de mede-gasten in het café. Al met al een zeer productieve stop. We hebben wat Spaans geleerd en we hebben weer wat energie.
Cerrado - gesloten
We fietsen veel omhoog en omlaag op goede asfaltwegen. Onze benen voelen weer solide en we gaan als een speer. We hebben duidelijk het heuvelachtige landschap van Frankrijk achter ons gelaten en fietsen in de bergen. We kunnen er geen genoeg van krijgen; na iedere klim worden we getrakteerd op een nieuw uitzicht. Na 50km fietsen wordt het wel zwaar maar dat is het waard. We komen laat aan in Navarette en de albergue die we voor ogen hadden voor vanavond is dicht. Geen probleem er zijn er voldoende. Die gedachte herhaald zich echter een keer of 5 totdat we bij een B&B aankloppen. Niemand doet open. De overbuurman komt aanlopen en belt met de eigenaar, die uiteindelijk op het balkon verschijnt. Ook gesloten. Gelukkig is hij de flauwste niet en belt voor ons iedere albergue, hotel en B&B binnen een straal van 10km. Na het zoveelste telefoontje komt hij naar beneden gelopen. Hij opent zijn B&B speciaal voor ons, hij kan ons niet op straat laten staan.
Pelgrimszegen
We vertrekken met zonsopgang en het is koud vandaag. De vorst zit nog in de grond als we onderweg onze stoeltjes uitklappen voor ontbijt. Helaas wilde de eigenaar van de B&B in Navarette niet zover gaan om dat ook nog voor ons te regelen ;). Geen probleem natuurlijk, wij waren allang blij met een bed en een warme douche. We zien vandaag ook onze eerste besneeuwde bergtop in de verte. Op aanraden van een mede-pelgrim fietsen we naar Grañón. Daar is een albergue die nog op basis van gift mensen verwelkomt. Zoals wel vaker zijn we de enige. Hier krijgen we geen stempel in ons paspoort, maar in plaats van de stempel krijgen we een knuffel. We voelen ons direct thuis.
Er wordt heerlijk voor ons gekookt, we krijgen een rondleiding door de kerk en tijdens de mis worden we gezegend door de priester. We worden naar het altaar geroepen om onze zegening persoonlijk te ontvangen. We verstaan er niks van maar de priester eindigt met “buen camino”.
Muchas Gracias.
Stalen ros
Gezegend en wel stappen we weer op de fiets voor een lange etappe. Hierna nemen we een rustdag in Burgos, dus die paar extra kilometers kunnen we wel aan, denken we naïef. Grañón ligt niet meer aan de eurovelo route maar volgt de route die de wandelaars volgen. Tot op heden hebben we alleen maar op asfalt gefietst maar daar komt nu dus verandering in. Via een modderige weg ploeteren we terug richting de fietsroute maar er wordt aan de weg gewerkt. Er is geen doorkomen aan dus we keren om. We hebben weinig keus en moeten de route van de wandelaars verder volgen. De modder verandert langzaam in dikke blubberige klei die zich vastzuigt tussen onze banden en spatborden. Hoe eigenwijzer en hoe harder we op onze pedalen stampen hoe meer blubber zich ophoopt. Vechten tegen de bierkaai.
Een aantal dagen terug in Frankrijk waren we opzoek naar fietsborstels om onze tandwielen en ketting goed schoon te kunnen houden. Het beste alternatief wat we toen vonden was een hoevenkrabber. Die komt nu goed van pas en de uitdrukking “stalen ros” krijgt hierdoor extra dimensie.
Een dagje rust
De weg naar Burgos sloopt ons en voor het eerst deze reis zijn we allebei echt toe aan een dagje rust. Even niet op de fiets. Hoewel we na 15km verlost zijn van de klei blijven we tot aan Burgos veelal op gravelpaden fietsen en hebben we tussendoor een aantal flinke klimmen. Wanneer we niet klimmen of in de modder fietsen hebben we tegenwind. Moegestreden fietsen we dan eindelijk Burgos in. Het is grappig hoe je brein werkt. Want ondanks de klei, modder, tegenwind, verzuring, heuvels en het zweet dat deze dag ons kostte, overheerst ’s avonds toch het positieve gevoel. Het gevoel van overwinning, trots en de mooie momenten van de dag blijven hangen. Terwijl de negatieve dingen samen met de zweetdruppels in het doucheputje verdwijnen.
De Camino Frances Fietsen
Een paar foto’s van de eerste 6 dagen.
De Meseta
We hebben de eerste vijf dagen op de fiets prachtig weer gehad. Vandaag regent het, regent het hard of stortregent het. We fietsen richting de hoogvlaktes van Noord-Spanje – de Meseta. De meeste pelgrims beginnen hun tocht naar Santiago na deze vlaktes of slaan het simpelweg over. De reden vatten de Spanjaarden goed samen met de volgende zin: nueve meses de invierno, tres meses de infierno: negen maanden winter en drie maanden hel. Gelukkig fietsen wij in de winter. Het vlakke landschap is vrij inspiratieloos en door het gebrek aan bergen en begroeiing kan het hier nogal waaien. Maar de wind komt uit het zuidoosten, dus hebben wij de wind een klein beetje mee. Nat zijn we toch al dus maken we gebruik van de meewind zolang we kunnen. 83,5km tot aan Carrión de los Condes vandaag. Een nieuw record.
Tegenwind op de hoogvlaktes en kaarsrechte gravelwegen door een graslandschap dat dienst kan doen als windows-achtergrond. We hebben leukere dagen gehad. Gelukkig een korte dag op de planning. In Sahagún zijn we wederom de enige in de albergue dus we maken het ons gemakkelijk. De kerk beschikt over 64 bedden. We hebben alle ruimte om alles lekker uit te hangen en te laten luchten. In de avond komt het kerkkoor oefenen, de klanken galmen de slaapzaal binnen en dat klinkt niet verkeerd!
De wind in de rug!
We fietsen nog op de Meseta maar we koersen in Noordwestelijke richting. Omdat de wind uit het zuiden komt vliegen we vooruit. Het wandelpad loopt direct naast de autoweg, die bijna uitgestorven is, dus wij fietsen het gros van de tocht op asfalt. We komen nog voor de lunch in León aan, de hoofdstad van de gelijknamige provincie waarin we ons nu bevinden. We slapen dit keer in een Albergue die meer weg heeft van een hostel. Niet helemaal onze smaak maar het is voor een nachtje en we zijn blij dat we de middag hebben om de stad door te wandelen. De beenspieren op een andere manier gebruiken, voelt als ontspanning.
De laatste kilometers op de Meseta vandaag. We blijven nog relatief vlak fietsen maar het landschap is een stuk minder eentonig. Vanaf León voegen de Camino Frances en de “via de la Plata” (zilverroute) samen, wat betekent dat we meer en meer Pelgrims op de weg zien. Er zijn niet veel mensen die deze tijd van het jaar de Camino Frances fietsen. Wij zien eigenlijk alleen maar wandelaars onderweg. In Astorga slapen we weer in een ‘kerk’ waar we ons meer op onze plaats voelen. De Albergues exclusief voor pelgrims zijn vaak schoner en de faciliteiten zijn gericht op de behoeftes van de pelgrims. Precies wat wij nodig hebben. Voor het eerst is de keuken/eetzaal die avond gevuld met meer dan twee mensen. Er wordt eten gedeeld, wijn gedronken en ervaringen uitgewisseld. We kunnen ons maar moeilijk voorstellen dat er in het hoogseizoen honderden of zelfs duizenden pelgrims op weg zijn, maar dat het een gezellige boel kan worden staat vast!
Het hoogste punt
We gaan weer klimmen vandaag. Eindelijk! We fietsen naar een hoogte van 1504m, het hoogste punt van de Camino Frances. Relatief zater we toch al hoog dus de klim naar de top valt mee. Sowieso merken we dat bergpassen ons goed bevallen. Vaak zijn de korte klimmetjes zwaarder, simpelweg omdat die steiler zijn. Een bergpas opfietsen gaat heel geleidelijk en je komt in een ritme terecht. Als twee achtbaan wagonnetjes tokkelen we weer naar boven. Bovendien hebben we (weer) geluk met het weer en is het uitzicht adembenemend. De afdaling is nog mooier en we rollen met grote snelheid Ponferrada in. Met gemiddeld 33km per uur en een maximum van 53,1km per uur (dat was Rob, dus maak je geen zorgen mam – Isabelle) zoeven we naar beneden. Een heerlijk einde van de fietstocht vandaag en een mooi begin van de kerst.
Het is kerst en we verwennen onszelf met een 4-sterren hotel inclusief diner. Het wil ons nog wel eens gebeuren dat we door een stadje slenteren en uiteindelijk op goed geluk een restaurant binnen wandelen. Meestal pak dat goed uit, maar niet altijd. Dat willen we voorkomen dus boeken we een overnachting inclusief kerstdiner in een duur hotel. Dat doen we dus nooit meer. We krijgen opgewarmde magnetron maaltijden voorgeschoteld die eerder smaken naar pelgrim-schoenzool dan naar datgene wat we hebben besteld. Wij zijn echt de moeilijkste niet, maar om in de woorden van Robèrt van Beckhoven te blijven: “Da’s jammer”
Een zware klim
Wederom een mooie dag die zeer voorspoedig begint. De Eerste 40km zijn nagenoeg vlak en we genieten van de natuur om ons heen. We fietsen tussen de bergen en onderweg komen we meer dan genoeg plekjes tegen voor een korte pauze of een kop koffie in een cafeetje. De laatste 10km is het weer klimmen geblazen. Dit keer klimmen we wat serieuzer omhoog, onverwacht. Omdat de autoweg dicht is moeten we weer een alternatieve route nemen, de helling is dus niet zo geleidelijk als we hadden gehoopt maar loopt kilometers lang 10 tot 12% omhoog. We fietsen zigzaggend als een zeilschip dat tegen de wind in vaart. Het duurt even, maar we komen uiteindelijk op het topje van de berg. Daar blijven we die nacht in een Albergue waar we gelukkig weer zelf kunnen koken.
De laatste 3 dagen
We vertrekken vandaag vroeg, omdat we weer een relatief lange dag voor de boeg hebben. Als de zon net op begint te komen staan we buiten en fietsen we richting Portomarín. Het is ontzettend mistig maar de temperatuur verraad al dat het vandaag toch een mooie dag gaat worden.
Wanneer we goed en wel onderweg zijn roept een andere Pelgrim ons vanaf het wandelpad naast de weg: “Aqui, Aqui”. De wegafscheiding is behoorlijk hoog en hij zit op de grond dus in eerste instantie denken we dat hij misschien zelf verwond is. We zetten onze fietsen neer en springen over de afscheiding. Er ligt iemand naast hem. Foute boel, dat is meteen wel duidelijk. We doen wat we kunnen maar het duurt lang voordat de ambulance arriveert. Het medische personeel neemt het van ons over maar hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Als ook de politie aankomt geven wij een korte verklaring en fietsen we door. Een beetje verward, geschrokken en aangeslagen fietsen we tot het eerste cafeetje om even bij te komen.
We fietsen verder door een prachtig bergachtig landschap en de mist is nog altijd niet helemaal weggetrokken. Dat maakt het hele aanzien nog indrukwekkender. Maar ervan genieten doen we niet. De gebeurtenissen van die ochtend hangen als een sluier over de dag.
“Buen Camino”
De dag begint vandaag met een klim van ruim 12Km. De benen moeten nog even wakker worden en er komt een buitje over ons heen. We hebben het de afgelopen dagen droog kunnen houden maar nu gaat de regenkleding weer aan. We zien meer en meer pelgrims onderweg. Een aantal dagen terug waren we nog blij als we iemand tegen kwamen, nu kunnen we “Buen Camino” blijven roepen. In de regen zijn de pelgrim wandelaars al van ver te herkennen. Hun tassen gaan gehuld in felgekleurde regenhoezen waardoor we niet veel meer zien dan grote gekleurde kubussen met daaronder twee beentjes en soms een armpje met een wandelstok. Het is vandaag weer een zware dag met veel korte klimmetjes en afdalingen maar de finish komt in zicht.
Santiago de Compostela
De laatste etappe tot aan Santiago de Compostela is aangebroken. We hadden nooit echt een vast plan, maar dat we hier binnen twee maanden zijn voelt toch snel. Een korte dag vandaag met weinig hoogtepunten. Letterlijk en figuurlijk.
De kathedraal van Santiago de Compostela komt snel in zicht. We zijn er!
We zijn er? Wat bedoelen we daar zelf eigenlijk mee? We zien Santiago de Compostela al lang niet meer als eindstation maar als een van de vele tussenstops onderweg. Dit is meer de symbolische eerste horde die we hebben overwonnen. Natuurlijk zijn we daar blij mee maar als we op het plein hordes toeristen zien samendrommen, zwervers die om geld komen bedelen en vrouwen van middelare leeftijd TikTok dansjes zien doen hebben wij het snel gezien.
We fietsen naar het Pelgrimskantoor om de hoek en halen daar onze stempel en kopen (ja, kopen) een officieel certificaat. Die krijgen een mooi plekje boven het bed. Als we weer ooit een eigen bed hebben.
Tijd om de fietsen weer even wat rust te geven, die hebben het ook niet makkelijk gehad de afgelopen weken. En wij gaan zelf een paar dagen de stad verkennen en natuurlijk Nieuwjaar vieren. De plannen voor daarna staan nog niet helemaal vast, maar daarover later meer.
De Camino Frances Fietsen
Nog een paar foto's om mee af te sluiten
Een overzicht van onze volledige reis naar Santiago de Compostela is hier te vinden. Voor de route kun je ook altijd terecht op onze Komoot Pagina of neem even contact met ons op als je bijv. de GPX bestanden wilt ontvangen. Dat kan ook altijd via Instagram.
Pingback: via de la plata deel 2 - Kuijpersdijk
Mooi om Te lezen , genieten, en op naar het volgende doel.
Fijn dat jullie er vanuit gaan dat alleen de moeder van Isabelle zich zorgen maakt😶
Petje af jongens, knap gedaan! Flinke afstanden zo die laatste weken, geniet van de welverdiende rust aan de beentjes! Een heel fijn, bijzonder, gezond, gelukkig en avontuurlijk 2023 gewenst! 🥂
Je suis heureux pour vous de vous savoir arrivé.
Merci pour vos notes de voyage qui nous permettent de bien comprendre l’engagement d’une telle aventure.
Mes meilleurs vœux pour 2023 et la suite de votre voyage. Amitiés
Mooi verhaal Rob en Isabella knap wat jullie doen echt avonturiers goed bezig alvast prettige jaarwisseling tot volgend jaar
Mooi verslag weer Rob en Isabelle. De eerste mijlpaal bereikt. Ben benieuwd naar het vervolg.
Heftig, jullie ervaring op dag 16. Jullie beschrijven het vrij abstract, maar het roept bij mij een beeld op dat er voor de betreffende wandelaar niet goed uit ziet.
Wij zijn ongeveer 10 jaar geleden ook in Santiago de Compostela geweest. We zijn toen met een vriend meegezeild van Noord Frankrijk, via Zuid Engeland, naar La Coruna. Vanuit La Coruna zijn we met z’n drieeen met de trein een dagje naar Santiago geweest. Dat was in de zomer. Het was erg druk op het plein en in de kathedraal.
P.S. en ook mooie foto’s.
Mooi verhaal Rob en Isabella. Op naar het volgende avontuur. 🚲Veel plezier 🏕en alvast een heel mooi en gelukkig 2023🥂
Prachtige avonturen, mooi om te lezen. En, gelukkig rijd jij niet zo hard de berg af, Isabelle!