Op naar Parijs!

Km's Gefietst

Route dag 1 - 12:

Schaijk – Niewegein – Schaijk – Riel – Westmalle – Brussel – Ecausinnes – Jeumont – Iron – Tergnier – Compiegne – Senlis – Parijs

Chien disparue

Het was een stukje fietsen maar we zijn in Parijs! De stad van de liefde.

Nadat we “even” vanaf Schaijk op en neer naar Nieuwegein waren gefietst vertrokken we dan echt. Het afscheidscommité kwam om 09:00 uur binnendruppelen en rond de klok van 10:00 uur riepen we voor de laatste keer: Houdoe!

We fietsen de inrit van Rob’s ouders af richting den Bosch. Het eerste stuk richting Den Bosch kunnen we inmiddels bijna met onze ogen dicht fietsen, maar toch kriebelt het direct. We zijn op reis.

We stoppen bij de Mantel om toch een fietsnavigatie te kopen en worden nog een heerlijke lunch voorgeschoteld bij familie die in Den Bosch woont. Dat was echt het laatste afscheidsritueel. De eerste nacht zetten we ons tentje op in Riel, een klein dorpje onder de rook van Tilburg. Als we aan komen fietsen op de minicamping, die gelukkig nog open is, horen we wat we nog vele keren zullen horen “is dat niet koud?”

Om daar maar meteen antwoord op te geven. Nee, het is niet koud, frisjes hooguit. Onze slaapzakken houden ons gelukkig heerlijk warm. Waar we meer last van hebben zijn de korte dagen en vocht. Maar dat is dan ook precies waar we rekening mee hadden gehouden. Als we daar van op zouden kijken, hadden we niet in november moeten vertrekken.

België

Zondag belooft een regenachtige dag te worden. De enigste overigens tot aan Parijs. We kloppen aan bij een scoutinggebouw, drijfnat in onze regenkleding. We zien de medelijden in de vrijwilliger die de deur voor ons open maakt. Tom heet hij, zo lezen we op het naamkaartje op zijn scoutingtrui. “Kunnen we onze tent hier vanavond opzetten”?

Met een vriendelijk Vlaams accent antwoord Tom: “Dat is een vreemde vraag, maar ik ga jullie met dit weer zeker niet wegsturen.”

Een uurtje later staat onze tent en zitten wij in het verwarmde sanitaire gebouw dat Tom voor ons open laat. Dit is precies waar we op gehoopt hadden, en meer!

De daaropvolgende dagen fietsen we ongeveer 50km per dag, meestal langs een kanaal, richting Brussel. De regen maakt plaats voor zonnige dagen en na een km of 5 trekken we meestal een aantal lagen uit omdat we het warm krijgen van het fietsen. Langs het kanaal fietst het heerlijk, de Vlaamse fietspaden strekken zich kaarsrecht voor ons uit en we hebben het fietspad bijna voor onszelf. De wind is daarentegen aangetrokken en beukt volle bak op ons in. Alsof hij ons terug naar Nederland wil blazen.

Warm Showers

In Brussel maken we voor het eerst gebruik van Warm Showers, een soort van couch-surfing maar dan speciaal voor mensen die op de fiets zijn (het internationale equivalent van “vrienden op de fiets”).

Liesbeth heet ons van harte welkom in haar appartement en we hebben een erg gezellige avond in Brussel. De volgende dag vertrekken we weer, de wind blaast nog altijd op volle toeren maar vandaag draaien we van het kanaal weg en volgen we bochtige fietspaden in een bosrijke omgeving. Pas nu beseffen we hoe hard het waaide! In het bos hebben we geen last meer van de wind maar we fietsen Wallonië in en dat betekent heuvels. Gelukkig mogen deze heuvels nog geen naam hebben, behalve goede training voor de beenspieren.

Gestaag blijven we fietsen en na 6 dagen kruisen we de grens met Frankrijk. Alles verloopt voorlopig vlekkeloos.

Frankrijk

Het ging snel tot Frankrijk, maar we zijn er nog lang niet. Parijs is ons eerste korte termijn doel. Als we de fietspaden in Nederland en Vlaanderen een 10 geven, dan zijn de fietspaden in Frankrijk gemiddeld een 7,5. Soms fietsen we over dezelfde kaarsrechte fietssnelwegen, soms over modderige paadjes die we amper fietspad kunnen noemen. Al met al mogen we niet klagen. De herfstkleuren worden nog levendiger door de zon die zich veel laat zien, en we stoppen steeds vaker om een foto te maken.

Ook beseffen we ons dat we het niet meer gaan redden met de Nederlandse taal. tijd om onze Franse lessen op te rakelen. Een van de eerste Franse zinnen die we zien, lezen we op een A4’tje dat op een boom is geniet: “Chien disparue”. Onder de titel de foto van een hond, een chihuahua om precies te zijn. Dat kan niet missen, hond kwijt. De rest van de dagen blijft het zinnetje plakken, geen idee waarom. Maar mochten we ooit onze hond in Frankrijk kwijt raken, dan weten we nu wat we moeten zeggen!

Parijs

Voor we het zelf door hebben fietsen we Parijs in. Iets waar we zelf toch stiekem best trots op zijn. Hier blijven we een paar nachtjes om de voorraden aan te vullen, een wasje te draaien en de benen even rust te geven.