Overzicht dag 125 - 130:
De omweg
“Een omweg is voor de echte reiziger meestal geen bezwaar. In feite is de hele reis van iemand die het om het reizen zelf te doen is, één grote omweg. De kortste weg is immers nul kilometer, ofwel gewoon thuisblijven.” – Frank van Rijn
Op de boot naar Melilla
We zijn het hoge zon- zee- strand-gehalte en de zongebruinde rimpelhuidjes van de vele pensionado’s in Zuid-Spanje snel beu. We verblijven nog een paar nachtjes in Málaga, in een erg gezellig hostel, en pakken op 5 maart de boot naar Melilla, een Spaanse enclave in Marokko. Op de boot ontmoeten we Karl, onze host. Tot dusver hadden we alleen nog via Warm-Showers contact met hem, nu hebben we er eindelijk een gezicht bij. Karl heeft zelf al een aantal reizen door Marokko gemaakt, zowel op de motor als op de fiets, dus hij kan ons aardig wat tips geven.
Plannen maken
De tweede dag in Melilla sluit Michael aan, hij kent Karl ook via Warm-Showers. Michael is een Deense man die sinds 3 jaar op en af fietsreizen maakt. Hij komt juist nét van Marokko vandaan en maakt in Melilla een zogehete visa-run.
Wij doen nog wat laatste inkopen en ’s avonds eten we gezellig met z’n alle bij Karl thuis. Wel op Spaanse tijd, 22:00 in de avond. De curry die Isabelle kookt gaat erin als zoete koek en als iedereen verzadigd is verschijnt de kaart van Marokko op tafel.
Karl en Michael ontpoppen zich tot onze Marokko-goeroes en tot 4-maal toe gooien we onze complete route om. “Hier moet je heen”, “hier is het mooi”, “daar moet je langs”, opnieuw is het niet moeilijk om te kiezen waar we wel heen gaan, maar des te moeilijker om te kiezen waar we niet heen gaan. Merzouga is zo’n plaatsje die terug blijft keren in de discussie die we hebben onder het genot van een heerlijk glas wijn. Michael blijkt in een ver verleden namelijk ook in de wijnhandel gezeten te hebben en hij heeft een flesje meegebracht.
Merzouga
Nou kunnen we ons indenken dat de gemiddelde lezer van deze tekst nog nooit in zijn of haar leven van Merzouga gehoord heeft. Wijzelf tot voor kort in ieder geval niet. Merzouga is een dorp aan de rand van het Marokkaanse woestijnduingebied Erg Chebbi. Het dorp is misschien klein, maar de zandduinen in dit gebied bepaald niet.
We openen onze routeplanner en voeren Merzouga in als tussenstop. Omdat we naar Marrakech wilden fietsen zorgt deze extra stop voor een flink aantal extra kilometers. Wel een beetje om dus. Maar zoals Frank van Rijn het mooi beschrijft is een omweg voor de echte reiziger meestal geen bezwaar.
We voegen Merzouga definitief toe aan ons Marokko-plan.
En nu echt de grens over!
Na twee nachtjes bij Karl te hebben geslapen gaan we de grens over. Toen we aankwamen in Melilla heette Karl ons hartelijk welkom: “Welcome to Africa”. Verdomd ja, we zijn in Afrika! Iemand moet het even hardop tegen ons zeggen voordat het doordringt, maar we zijn naar Afrika gefietst. Niet dat wij de eerste zijn die dat doen, allerminst. Maar voor ons is het wel de eerste keer dat wij het doen, en dat voelt toch als een mooie prestatie. Na onszelf een mentaal schouderklopje uit te delen sluiten we braaf aan in de rij auto’s bij de grensovergang. Na een paar minuten scheurt er een scooter door de rij auto’s. Als brave kindertjes blijven we netjes wachten en keuren het gedrag van de scooter af. Maar als de vijfde scooter zich een weg door de rij auto’s slingert, vinden wij het ook wel mooi geweest. We fietsen nu braaf achter scooter nummer 6 aan. Tussen de auto’s door. De grensovergang verloopt nagenoeg probleemloos, en een stuk sneller nu. Het duurt even voor de Marokkaanse grenswacht onze paspoorten stempelt, maar dat komt voornamelijk door de taalbarrière. Wanneer er een college bij komt staan is het zo geregeld. Al met al duurt het een half uurtje.
We verlaten de bedompte sfeer en de uitlaatgassen die onder het golfplaten dak van de grensovergang hangen en maken onze eerste meters op Marokkaans grondgebied.
Afrika
Het is meteen duidelijk dat we in Afrika zijn. En dat is niet per se iets positief te noemen: Plastic. Werkelijk de hele straat en wijde omgeving ligt bezaait. Wat ons wel positief stelt is het leven op straat. Er gebeurt van alles om ons heen. Melilla was in dat opzicht niet verschillend van Spanje. Maar zodra we het stukje niemandsland voorbij de grens passeren fietsen we in een andere wereld. Ook aan de verkeersregels, of liever gezegd het gebrek daaraan, merken we dat we niet meer in Spanje fietsen. Het is complete chaos. Maar wanneer je er middenin fietst, ga je er automatisch in mee. We laten ons meevoeren door de stroom van het verkeer rond ons heen en dat gaat prima. Doordat niemand zich aan de verkeersregels houdt blijft er eigenlijk maar één ongeschreven regel over: Iedereen moet goed opletten. Dat gebeurt gelukkig.
De eerste dag fietsen we niet meer dan 20Km tot Nador. We zijn de grens over en dat was het doel. We trakteren onszelf op een heerlijke lunch aan zee en wandelen wat door het stadje. Er hangt een gemoedelijke sfeer en we voelen weer wat van de kriebels die we hadden toen we voor heet eerst op de fiets stapten. Marokko gaat toch even wat anders zijn dan West-Europa. We maken daarom twee afspraken met onszelf:
- We vertrekken nooit zonder tenminste 6L water.
- We vertrekken nooit zonder genoeg eten voor 24 uur.
Generatie Y
De volgende dag springen we vol goede moed de fiets op. De eerste indrukken van Marokko zijn goed en we hebben er zin in. Helaas blijkt onze navigatie geen enkele weg in Marokko te kennen. Onhandig zou je kunnen stellen. Want zonder onze technologie zijn we pijnlijk verloren. Zonder navigatie houden we ons “Noodgedwongen” aan de grote weg die naar de eerstvolgende semi-grote stad leidt. Als we een hotel vinden met Wifi kunnen we dat wel fiksen.
Want naast water, eten en volgepompte fietsbanden is Wifi toch een van de eerste levensbehoeftes geworden. Of we nou willen of niet. En we zouden soms graag willen dat het niet zo was. Maar het valt niet meer te ontkennen. De juiste weg vinden, een winkel zoeken, een overnachting boeken, in een andere taal met iemand willen communiceren, de rechterhand zakt bijna volautomatisch richting broekzak om onze smartphones tevoorschijn te toveren. We zijn afhankelijk van onze technologie. En nu onze navigatie niet werkt, worden we weer met beide benen op de grond gezet.
Met de fiets naar Afrika, wat een avonturiers! Ja, zolang we maar af en toe verbinding hebben met de Wifi.
De grote weg naar de eerstvolgende semi-grote stad, Driouche, is een drukke weg met veel auto’s, maar die kunnen gelukkig niet heel erg hard rijden door de potholes. Ook zijn er brede uitlopers en delen we de weg met veel mensen die te voet zijn, met de fiets, en met een heel stel ezels. De route is niet zo mooi, en dat komt vooral door de immense hoeveelheid plastic. Hoe ver we ook kunnen kijken, het plastic blijft een doorn in het oog.
Meer Nederlanders
Onderweg stoppen er meerdere auto’s om te vragen hoe het met ons gaat, waar we vandaan komen, de mensen zijn geïnteresseerd. We redden ons met wat basis-Frans maar diepgaande gesprekken, dat zit er niet in. Één van de voorbijgangers spreekt ineens vloeiend Nederlands, wat een toeval. Hij heeft een aantal jaar in Nederland gewoond maar is teruggegaan. Hij wijst ons de weg en wenst ons een fijne vakantie. We hebben voor het eerst sinds tijden weer Nederlands met iemand kunnen praten.
In Driouche stoppen we bij het eerste hotel dat we zien, gesloten helaas. Het woord “fermé” brengt herinnerringen van Frankrijk naar boven. We stoppen bij een café om te vragen of er andere hotels in de buurt zijn. En wéér kan er iemand Nederlands. Hij stuurt ons naar het dichtstbijzijnde hotel en de eigenaar daar spreekt ook Nederlands. Dit kan geen toeval meer zijn. En dat blijkt het ook niet te zijn. We fietsen in het Rif-gebergte en vanuit dit gebied zijn er in de jaren 60 veel arbeidsmigranten naar Nederland vertrokken. De kinderen en kleinkinderen van deze generatie hebben dus vaak een connectie met Nederland.
Samen koken
Het motel waar we verblijven is basic maar voorziet in al onze eerste behoeften. De belangrijkste: Wifi. Omdat we getrouwd zijn mogen we op één kamer slapen. We updaten onze navigatie en mogen gebruik maken van de keuken in het naastgelegen café.
We beginnen met koken en de café eigenaar is erg nieuwsgierig. Hij kijkt geïnteresseerd mee, maakt ruimte, steekt alvast een gaspit aan en is erg behulpzaam. We krijgen een mesje aangeboden, vervolgens moet de pan op een ander fornuis want daar is het vuur beter, hij komt met een stuk vlees aanzetten wat Isabelle beleefd probeert af te wijzen, vervolgens krijg ze koriander aangeboden, daarna nog citroen en ze mag het water uit de kraan niet gebruiken want dat is niet lekker. We moeten gebruik maken van het water uit de fles. Als Isabelle net voor het eten nog even wil afwassen, gebaard de café-eigenaar dat ze moet gaan eten en hij de afwas wel doet. Als Rob na het eten een poging waagt om af te wassen, mag ook hij hier niet aan beginnen. We worden al uitgenodigd voor het eten de volgende dag, maar als we aangeven dat wij dan doorfietsen, wordt er aangeboden om samen te ontbijten.
Politie
Er werd ons al verteld dat we waarschijnlijk door de politie gestopt zouden worden. Dat is heel normaal in Marokko. De politie wil precies weten waar je wanneer bent zodat ze je veiligheid kunnen garanderen. Of dat echt nodig is, wij denken van niet. Maar wij, en de locals, ervaren de politie controles ook zeker niet als vervelend.
Het stuk tussen Driouche en Ain Zohra is het ergst. We moeten tot wel 3x toe onze paspoorten laten zien en we worden op de voet gevolgd door drie privé detectives die iedere trapomwenteling nauwlettend in de gaten houden.
Ze zitten in een oude Mercedes auto, 3 agenten in burger. Erg hun best om niet op te vallen doen ze overigens niet. Telkens als we ze inhalen rijden ze ons weer voorbij om vervolgens 3Km verderop weer op ons te staan wachten. Dit gaat de hele dag zo. Soms stapt er iemand uit en dat wordt dan een “toevallige voorbijganger” die later weer wordt opgepikt door dezelfde Mercedes. Wij blijven vriendelijk lachen en zwaaien.
In Ain Zohra worden we uitgenodigd om bij iemand te blijven slapen. In het Nederlands uiteraard, maar dat we hier Nederlands kunnen praten verbaasd ons allang niet meer. Voordat we echt mee naar zijn huis mogen moet de politie echter zijn papieren zien. Zonder dat wij hoeven aan te wijzen bij wie we slapen hebben onze privé-privédetectives de juiste personen al opgespoord. We drinken samen met de politie een kop thee en fietsen dan onder escorte naar ons logeeradres.
Het wordt mooier en mooier
Hoe verder we Marokko infietsen hoe mooier de omgeving wordt. Weidse uitzichten en enorme bergen waar de sneeuw nog dik bovenop ligt. Steden komen we weinig tegen en dorpjes zijn er eigenlijk niet. Af en toe een paar huisjes en vaak is daar ook wel een klein winkeltje te vinden. We denken terug aan de Meseta en Extremadura in Spanje. Daar werden we gewaarschuwd dat we soms wel 30Km moesten fietsen voordat we bij een volgend dorpje aankwamen. Dat is in Marokko nog dichtbij!
Vanaf Taza veranderd de omgeving van “mooi” naar “erg mooi” en dan naar “spectaculair”. We fietsen van het rif-gebergte de Midden-Atlas in. De hoogste bergtoppen gaan gehuld in een dikke laag sneeuw maar wij fietsen, een stuk lager, lekker met 25 graden in het zonnetje om deze bergtoppen heen. Het plastic verminderd ook drastisch maar blijft immer aanwezig.
De grens bereikt
De mooiste routes zijn natuurlijk de minst begane routes. We fietsen niet graag op autowegen, niet alleen vanwege het verkeer. We plannen een route door een Nationaal Park met veel hoogtemeters, eens zien wat 4000Km aan training waard is. De weg blijkt echter een gravel weg te zijn. Opzich wel te fietsen, maar niet als de weg ook een hellingspercentage van 20% heeft. We maken die middag veel kennis met de term “hike–a-bike”. Er zijn stukken zo steil dat we onze fietsen omhoog moeten duwen, en zelfs dat gaat maar net. We glijden, al wandelend, terug naar beneden totdat we weer grip vinden op de gravel en de grint. De grens is voor ons bereikt, we maken een derde afspraak:
- We houden ons zoveel mogelijk aan wegen met een wegnummer
Wegen met een nummer zijn (bijna) altijd geasfalteerd en worden onderhouden. Het weggetje waar we ons nu op bevinden is leuk voor de mountainbike. Niet voor onze stadsfietsen met 30Kg bepakking.
Het enige wat we kunnen doen is positief blijven. En dat lijkt vanuit ieder ander perspectief misschien moeilijker dan het was. Het is heerlijk weer, de omgeving is prachtig en we hebben toch alle tijd van de wereld. We laten onze dag niet verpesten door een zwaar klimmetje.
Zodra we kunnen passen we onze route aan, Dat is na ruim 10 kilometer ploeteren. Maar we kunnen nu weer richting de regionale asfaltweg.
Wildkamperen
We komen laat aan op onze beoogd eindpunt van die dag. Er zou een camping in Bab-Boudir moeten zijn. En die is er ook, maar helaas fermé. Ons meest gehoorde Franse woordje.
Met flink wat moeite en 4x heen en weer door het dorpje gestuurd te worden krijgen we het voor elkaar om ons water aan te vullen en fietsen we verder. We zetten onze tent op in de bossen net buiten Bab-Boudir. Wildkamperen is immers gewoon legaal in Marokko.
Onze tent wordt weer opgezet en uit-eten doen we die avond in de bossen. Beter gaat het niet worden.
Ahermoumou
We worden wakker door gestamp rondom onze tent. Misschien een hert of een zwijn? We zullen het nooit weten. Het is een uur of 8, dus wat onze wekker ook geweest mag zijn, het is een mooie tijd om op te staan. De zon komt langzaam tussen de boomtoppen door, tijd om koffie te zetten.
We fietsen nu dag 6 in, naar Ahermoumou, dat besluiten we overigens pas op het laatste moment. We zien dat er ergens een B&B is waar mensen ooit hun tent op hebben gezet. Wij gaan hetzelfde proberen te regelen. Dit keer vallen we met onze neus in de boter. De plek is zowaar nog mooier dan ons plekje in de bossen en we kunnen ons douchen. Onze gastheer- en vrouw spreken goed Engels en de volgende dag is de wekelijkse markt. We blijven dus twee nachtjes.
We worden verwend met uitstapjes naar panorama punten voor de zonsondergang, heerlijk eten en een rondleiding over de markt.
Hotelklanten
Als je in Marokko ergens aankomt waaien krijg je thee en eten, of je daar nou om vraagt of niet. Het is onderdeel van de gastvrije cultuur. Dus ook in Ahermoumou krijgen we thee en eten, twee dagen lang. Betalen? Daar willen ze niets van weten, je bent immers te gast. Dat zal in Nederland niet zo snel gebeuren, daar ben je allang geen gast meer bij een hotel maar gewoon een betalende hotelklant.
We blijven nog een tijdje door de Midden-Atlas fietsen voordat we richting Merzouga draaien. Vanaf Ahermoumou nog zo’n 500Km tot Merzouga, waarvan ongeveer 200Km door de bergen.
Marokko deel 2
Bedankt als je tot zover bent gekomen met lezen. Marokko is een prachtig land en elke dag gebeuren er zoveel leuke dingen. Het is lastig om de blog kort te houden, en dat doen we dus ook niet. We zijn inmiddels al een stukje verder Marokko in en proberen, met goede wifi, een begin te maken aan onze Marokko deel 2 blog. Wordt vervolgd……..
Wat een avontuur! Heel leuk om te lezen. Ga er voor!
Wat een avontuur! Heel leuk om te lezen. Ga er voor!
Wat een avontuur zeg wat jullie doen en meemaken. Geniet ervan!
Leuk om te lezen
Wat een avontuur zeg, heel bijzonder wat jullie meemaken en doen. Geniet er van!
Leuk om te lezen.
Wat leuk weer om te lezen. En ja Elly, ik las ook ” getrouwd “. Wat leuk! Nu nog het feestje!
Nu sprak ik een Marokkaanse dame die uit Nador kwam, die verbaasd mijn verhaal over jullie fietstocht aanhoorde en ze vroeg: zijn ze getrouwd? Toen zei ik dus ook Ja! Haha..
Goede reis aar Merzouga! XXX
Wat een belevenis,mooi om te horen dat jullie zo genieten ,op naar het volgende avontuur.
Wat een mooie avonturen weer …maar Getrouwd !!!
Dat is ook voor ons nieuws 🙃😂.
Maak maar een mooie omweg.