Wat is FietsFUN?

FietsFUN laat zich moeilijk omschrijven. Het begrip FietsFUN is een alomvattend concept waarin we specifieke belevenissen kort en  gedetailleerd kunnen omschrijven. En dat proberen met een gezonde dosis humor te doen. 

Een column waarin de doorgewinterde fietser veel zal herkennen en voor de fiets-leken biedt het een inkijkje in de leuke, en minder leuke, kanten van het fietsreizen. 

A gieft

Het is dinsdag, zo’n dag midden in de week waarop er vaak weinig gebeurt. Het volgende weekend is nog ver weg en het vorige weekend alweer bijna vergeten. Dinsdag is misschien wel de minst enerverende dag van de week. Maar of het nou dinsdag, woensdag, vrijdag of zondag is, maakt voor ons natuurlijk niks uit. Wij zitten zoals gewoonlijk op de fiets. Maar minder gewoonlijk, op deze dinsdag, is dat we onze  10.000ste Km fietsen. Dat vieren we met taart en prosecco. We vieren heel even een mini feestje

maar daarna beginnen we gewoon aan de volgende 10.000, langzaam maar zeker, net zoals de eerste 10.000.

Na vandaag ruim 55Km tegen de wind in te hebben gefietst vinden we het wel mooi geweest. Campings zijn er niet, of al dicht omdat het seizoen wel voorbij is. We bereiden ons alvast voor op een nachtje wildkamperen en vullen ons water maximaal bij. We wagen nog een poging bij een camperplaats…

Voor €25,- mag onze tent staan. Een bespottelijke prijs voor een stukje grint, maar in Italië niet ongewoon. Bovendien kunnen we ons douchen, naar de wc en we mogen gebruik maken van de strandbedjes.

Vooruit dan maar weer.

In de vroege avond gaan we naar het barretje, Rob besteld een ijsje en een koffie, Isabelle wil graag een witte wijn. Die hebben ze niet. Als alternatief wordt er een fles rode wijn voor haar neus gezet en wat in het Italiaans gezegd. Daar verstaan we dus niks van.   Het internet bied uitkomst: “a gieft”. Een fles wijn als “gieft” ? Wat ontzettend aardig! We hebben ruim keus aan tafeltjes want de bar is verder uitgestorven. Na een paar minuten komt er een kilo druiven op tafel te staan. Nog een “gieft”.

We beginnen onze keuze steeds beter te vinden. Maar wanneer we willen vertrekken krijgen we nog een afscheids-gieft. Alle stukken pizza die niet verkocht zijn!

Het is wel vaker dat mensen ons helpen. Komt het omdat ze medelijden met ons hebben? Zien we er zo armzalig en/of zielig uit op de fiets? Of handelen mensen uit respect? Wat de oorzaak ook is, dit keer is het resultaat overduidelijk: strandbedjes, wijn, druiven en pizza! Als dat geen FietsFun meer is weten wij het ook niet meer.

Je zou bijna vergeten dat het dinsdag is.

Te gast bij een gast


Het is Ramadan maar dat lijkt in Marokko eigenlijk niet uit te maken. Als je geen moslim bent, hoef je niet mee te doen. Simpel als dat. Dus wij bestellen een lekker bakje koffie bij een café.
Op het terras is bijna niemand, dat verbaast ons niet. Er zit een Spanjaard met de eigenaar van het café te praten en algauw komen ze een praatje maken. De gebruikelijke koetjes en kalfjes. Wel gaat alles met handen en voeten want hun Engels is minder dan gebrekkig, en heel ver komen wij ook niet met Spaans. Met iets meer moeite dan een gemiddeld gesprek worden we wel mooi uitgenodigd om bij die Spanjaard te blijven slapen. Hij woont in het stadje verderop. Perfect!


Hij is zelf ook op de fiets maar is “out of shape” dus we hoeven niet op hem te wachten. Hij woont achter het schooltje, kan niet missen. Wanneer we het stadje binnen komen fietsen staat er iemand in roze pluche pantoffels langs de kant van de weg, tegenover het enige Guesthouse dat er is. Hij maakt ons duidelijk dat we hem moeten volgen en zeker niet bij het guesthouse moeten blijven. We stribbelen tegen, dit louche figuur op z’n pantoffels kan zeggen wat hij wil, wij hebben al een plek voor vanavond en we weten waar we heen moeten.
Maar hij blijft aandringen en duwt ons zijn telefoon in de hand. We krijgen die Spanjaard van vanmiddag aan de lijn. De verwarring slaat toe. Toch maar volgen dan. Ali gaat ons voor op zijn roze pantoffels.

 
Aangekomen bij Ali’s huis krijgen we direct thee en wat te eten, ookal is het Ramadan. Een klein uurtje later verschijnt onze Spanjaard. Na wat doorvragen blijkt dat hij een Kamer huurt bij Ali. Mooi dat je als gast andere gasten uit kan/mag nodigen. De communicatie gaat moeizaam maar tijdens de iftar lachen we ons suf. Er komen meerdere familieleden eten en het is een en al gezelligheid. We leren berber-pizza maken, Isabelle wordt in berber-bruidskleding gehesen en ze krijgt henna op haar handen. FietsFun op en top!


We zouden graag van alles willen vragen, en we merken dat de nieuwsgierigheid wederzijds is, maar de taalbarrière voorkomt diepgaande gesprekken. Het blijft moeizaam communiceren maar dat maakt deze avond er niet minder om.

FuBBgänger

We fietsen met navigatie, zonder zijn we namelijk hopeloos verloren. Maar ook met navigatie gaat het wel eens mis.

We zijn ergens in Duitsland en op de rotonde waar we fietsen gaat het mis. Snel naar onze veilige haven: het trottoir. Even de navigatie goed bekijken, een paar keer dubbel checken, Google maps erbij halen en we kunnen weer. De meeste automobilisten hebben sympathie voor dit soort situaties. Zo ook deze keer. Het is overduidelijk dat we twee verdwaalde fietsers zijn, alles straalt het uit. We turen op onze schermpjes, staan schouderophalend te wijzen.

Om weer op de juiste weg te komen fietsen we, tegen alle verkeersregels in, linksom over de rotonde via het zebrapad terug. De eerste automobilist heeft dat goed in de gaten en laat ons voor gaan. Ze wuift druk met haar armen om te laten weten dat we over mogen steken. De tweede automobilist kopieert de exacte armbeweging en weer mogen we doorfietsen.

Nummer drie heeft er meer moeite mee dat wij linksom de rotonde over het zebrapad nemen en dat laat hij blijken.

De claxon van de bus waarin onze getatoeëerde, geïrriteerde, mede-weggebruiker zit, die doet het in ieder geval.

We verontschuldigen ons met een ophalende hand en proberen zo snel mogelijk over te steken zodat we weer op de goede weg zitten.

Onze getatoeëerde, geïrriteerde, mede-weggebruiker laat het er echter niet bij zitten. Hij zal en moet laten weten dat we een verkeersovertreding begaan. FUSSGÄNGER!!! Zijn hoofd wordt steeds roder en dat geschreeuw maakt het er niet beter op.

Als we zijn overgestoken en weer netjes aan de goede kant van de weg, en op het fietspad fietsen, komt hij naast ons rijden. Het raampje aan de passagiers zijde gaat omlaag en hij zwaait met zijn middelvinger onze richting op. Na een keer flink gas geven verliezen we onze driftkikker uit het oog.

Hij heeft natuurlijk gelijk, wij fietsten op een zebrapad, linksom de rotonde over. Schandalig.

Maar als je zó moet reageren heb je óf een hele slechte dag, óf ben je wat mij betreft gewoon een permanente azijnzijker. In beide gevallen lokt zijn reactie wel een flinke dosis FietsFun op. Grinnikend vervolgen we onze weg.

Rijbewijs

De Rijn vormt een groot gedeelte van de grens met Zwitserland en Duitsland. Als je de Rijn blijft volgen fiets je in één dag meerdere keren beide landen in, en weer uit. Omdat Zwitserland geen lid is van de EU vind je op sommige drukkere punten ook douane posten en grenspolitie.

Die hebben trouwens een gezonde dosis humor.

Er wordt aan de weg gewerkt, er staat een tijdelijk verkeersbord dat aangeeft dat je de weg niet in mag. Nou zien we wel vaker tijdelijke verkeersborden staan en vaak heb je dan twee opties. Optie 1: netjes de aangegeven omleiding volgen. Optie 2: het bord vakkundig negeren en gewoon doen alsof je neus bloed. Overigens wordt er voor fietsers vaak een oogje toegeknepen. We twijfelen wat we doen, het bord negeren of netjes de omleiding volgen? Dit keer biedt er zich een optie 3 aan. We zien de douane een stukje verderop in hun reflecterende outfit de grens nauwlettend in de gaten houden.

Die kunnen ons wel vertellen of we erdoor kunnen of niet.

“Do you have your driving-license?” Wordt er in zwaar Zwitsers/Duits accent door de douane beambte gevraagd. De hele grensovergang ziet er nogal serieus uit dus we denken dat ze om onze identificatie vraagt. Maar het blijkt een retorische vraag want nog voordat we goed en wel een antwoord kunnen geven komt er een sarcastische: “then you know what the sign means” achteraan, terwijl ze naar het verkeersbord wijst.

Oke duidelijk, we mogen er niet door. Dat word om fietsen. Maar meer kilometers = meer FietsFun!

Duitsers maken dus wel degelijk grappen.

Vrienden maken

In Marokko alleen op het terras zitten? Onmogelijk. Altijd sluit er iemand aan.

 “Waar komen jullie vandaan? Wat vinden jullie van Marokko? Waar gaan jullie heen? Ik heb ook familie in Nederland!”

De communicatie gaat vaak moeizaam maar dit soort vragen krijgen we dagelijks te horen.

Deze keer worden we verleid door de geur van een barbecue. Verse köfte.

Wanneer we plaats hebben genomen duurt het niet lang en er sluit iemand bij ons aan. “Ik heb ook een fiets!”. Hij blijft niet lang zitten want hij gaat nu zijn fiets halen.

Even later hebben wij onze köfte, en komt onze nieuwe vriend terug. Met zijn fiets.

Trots parkeert hij zijn stalen ros naast die van ons, en schuift weer bij ons tafeltje aan.

We bieden aan om ons eten te delen maar hij hoeft niets. Na het afrekenen fietsen wij verder. We hebben nog een eindje te gaan. Onze nieuwe vriend fietst mee. Het is gezellig met z’n drietjes op de fiets. Hoe meer zielen, hoe meer FietsFun.

Het waait vrij hard (tegenwind natuurlijk) en we gaan lichtjes bergop. Wat onze vriend waarschijnlijk niet weet is dat wij al ruim 4000Km in de benen hebben. Hij is duidelijk minder getraind. Na krap 2Km houdt hij het voor gezien.

Aan de horizon verschijnt een tankstation en hij moet daar toevallig zijn. Waarvoor? Geen idee. Hij is op de fiets dus tanken hoeft hij in ieder geval niet. Ach ja, we zeggen gedag en fietsen weer met tweeën verder.

FietsFun in de trein

Aah je fietsen vervoeren. De nachtmerrie kan beginnen. Op de een of andere manier gaat er altijd iets mis.

In het zuiden van Italië, aan de Ionische kust lopen we vast. Het is 40Km omfietsen de bergen in, of een stukje met de trein. Het wordt de laatstgenoemde optie. Met pijn in mijn hart.

Als we het stationscafeetje binnenlopen komen we er al snel achter dat de volgende trein om 9 uur vertrekt. De volgende ochtend. Fietsen mee? Geen enkel probleem! Kaartje kopen? Dat kan in de trein!

Dit is perfect.

We fietsen naar de dichtstbijzijnde camping en de volgende ochtend staan we ruim optijd een koffietje te drinken aan de bar van hetzelfde cafe. De trein komt een paar minuten te laat aan, dat valt reuze mee. We worden door de conductrice naar een wagon gestuurd en ze spreekt ook nog eens redelijk Engels.

We tillen de fietsen een voor een de trein in en nemen plaats.

Dan komt de conductrice langs.

“Weten jullie wel dat dit een intercity trein is?”

Wij weten van niks natuurlijk.

“Hoezo?”

“Er mogen geen fietsen in de intercity mee”.

Zegt dezelfde dame dit die ons zojuist de juiste wagon heeft aangewezen? Ja, het is dezelfde dame. Is ze ineens van gedachten veranderd? 2 minuten geleden mochten we nog wel mee. Inmiddels rijden we dus wij maken ons nergens meer druk om.

“Mag ik even jullie kaartje zien?”

Die hebben we niet! Ons werd verteld dat je die in de trein kon kopen.

Haar ogen spreken boekdelen: “domme toeristen”.

Ze verteld dat we niet weg mogen gaan. Waar kunnen we heen, de trein rijdt. Even later komt ze terug, zonder al teveel poespas kunnen we ineens toch 2 kaartjes bij haar kopen, en ook 2 kaartjes voor de fiets. Niet veel later stappen we de trein uit. Dat obstakel is ook weer overwonnen. Tijd om weer verder te fietsen. Tijd voor meer Fietsfun.